شریفه بازیار:نویسندگی را با روایت قهرمانان وطن آغاز کردم
شریفه بازیار، نویسنده‌ای که با عشق به شهداء وارد این عرصه شد و در مسیر روایت زندگی شهدا توانسته آثاری ارزشمند خلق کند. او با تلاش و پشتکار توانسته یاد قهرمانان وطن را در کتاب‌هایش زنده نگه دارد. این مصاحبه روایتی کوتاه از چالش‌ها و انگیزه‌های او برای نوشتن است.
لطفاً خودتان را معرفی کنید و بگویید چگونه وارد دنیای نویسندگی شدید؟
من شریفه بازیار هستم. داستان‌نویسی را از دهه‌ی هفتاد بدون آموزش خاصی شروع کردم و داستان کوتاهی در مجله “راه زندگی” منتشر کردم. اما به دلیل نبود امکانات و شرایط مناسب، اولین اثر تألیفی‌ام چاپ نشد و برای مدتی نوشتن را کنار گذاشتم. سال ۱۴۰۰، با آموزش‌های استاد آرش رجبی‌زاده، دوباره به این مسیر بازگشتم. سپس دوره‌های خاطره‌نویسی و رمان را نزد استاد فرحناز فروغیان و ویراستاری را با استاد سید محمد بصام گذراندم. همان سال، با راهنمایی استاد فروغیان، کتاب “ققنوس خیبر” (زندگینامه برادرم، شهید سیدرحیم بازیاری) را نوشتم و بلافاصله کتاب “لبخند ماندگار” (زندگینامه شهید جبار دریساوی) را آغاز کردم که خوشبختانه هر دو به چاپ رسیدند و در نمایشگاهی که در قائم‌شهر برگزار شد، به نمایش درآمدند.
درباره همکاری‌ها و آثار دیگر خود توضیح دهید.
پس از آن، همکاری با مؤسسه راه پویا را ادامه دادم و کتاب‌های “بلوطک” (زندگینامه شهید علی‌عسکر ولی‌پور) و “مدار لیاقت” (زندگینامه شهید امین سلطانی) را نوشتم که هم‌اکنون زیر چاپ هستند. در همین فاصله، کتاب “واعدنا” (زندگینامه شهید اکبر مرادی) را با انتشارات راه ماندگار تکمیل کردم که این اثر نیز در حال چاپ است. اکنون مشغول نوشتن زندگینامه شهید سردار راضی حمیدی، اولین فرمانده بسیج ملاثانی، هستم و امیدوارم به‌زودی به اتمام برسد. همچنین، زندگینامه کوتاهی از سردار علی‌اکبر افضل برای دانشنامه بنیاد حفظ آثار خوزستان نوشته‌ام.
چه کسانی در این مسیر مشوق شما بودند؟
علاقه و موهبتی که خداوند به من داده، مهم‌ترین انگیزه‌ام بوده است. حمایت همسرم نیز نقش مؤثری در ادامه این راه داشت. من الگوی خاصی را دنبال نکردم، اما علاوه بر زندگینامه، در نوشتن رمان و مقاله نیز فعالیت کرده‌ام.
چه سبکی در نویسندگی دارید و چگونه به ایده‌هایتان می‌رسید؟
بیشتر در سبک‌های توصیفی و روایتی فعالیت می‌کنم. ایده‌ها معمولاً خودشان سراغ نویسنده می‌آیند؛ گاهی دیدن یک شخص یا حادثه، جرقه داستانی را در ذهنم روشن می‌کند.
آیا همیشه ابزار نوشتن همراه دارید؟
گاهی دفتر و قلم همراهم دارم، اما بیشتر از گوشی برای ثبت ایده‌ها استفاده می‌کنم.
آیا آموزش نویسندگی ضروری است؟
بله، حتی اگر استعداد خدادادی وجود داشته باشد، آموزش ضروری است. البته این آموزش نباید سبک نویسندگان را محدود کند. هر نویسنده سبک و سیاق خاص خود را دارد.
از چه نویسنده یا سبکی الهام می‌گیرید؟
فعلاً نویسنده خاصی مدنظرم نیست، اما معتقدم هر نویسنده تحت تأثیر تجربیات و حوادث دوران خود، سبک خاصی را دنبال می‌کند.
تجربیات شما از شرکت در جشنواره‌ها چگونه بوده است؟
حدود دو سال پیش در جشنواره‌ای در قم شرکت کردم. امسال نیز در دو جشنواره بازآفرینی داستان و رمان کوتاه شرکت کرده‌ام. یکی از آنها موفقیتی نداشت و دیگری هنوز اعلام نتیجه نشده است.
آیا در روند چاپ و انتشار کتاب‌ها مشکلی داشته‌اید؟
بله، متأسفانه نویسندگان حمایت چندانی دریافت نمی‌کنند. اگر دولت از نویسندگان به عنوان فعال‌ترین قشر در حوزه تبیین حمایت کند، این مشکلات کمتر خواهد شد.
نویسندگی را به عنوان یک شغل و حرفه می‌دانید؟
نه، فکر نمی‌کنم نویسنده‌ای نوشتن را فقط به عنوان شغل انتخاب کند. دلیل اصلی نوشتن، علاقه است.
با چه مشکلاتی در مسیر نویسندگی مواجه شده‌اید؟
بیشتر نویسندگان به خصوص کسانی که درباره دفاع مقدس می‌نویسند، نیت خیرخواهانه دارند. اما نبود حمایت‌های کافی باعث دلزدگی آنها می‌شود. امیدوارم ارگان‌ها و مؤسسات مرتبط بیشتر به این موضوع توجه کنند.
حرف پایانی شما؟
تشکر از شما که وقت گذاشتید. امیدوارم این صحبت‌ها به گوش مسئولان برسد و شرایط بهتری برای نویسندگان فراهم شود.